معرفی کتاب " من دیگر ما"

جلد اول این مجموعه، به مشکلات پیش روی تربیت در دنیای امروز، مبانی تربیت دینی و تأثیر رفتار والدین در تربیت فرزند سخن می گوید؛ رفتارهایی که از نگاه برخی، اثر چندانی در تربیت ندارد. 
با مطالعۀ این کتاب پی خواهید برد تصویرهایی که فرزند از رفتار پدر و مادر می گیرد، یکی از اصلی ترین عوامل تأثیرگذار در تربیت فرزند است.

محبت، یکی از پایه های بی همتای تربیتِ دینی است. 
«منِ دیگرِ ما» در جلد دوم، موضوع محبت و تأثیر آن در تربیت فرزند را بررسی می کند. 
این کتاب دربارۀ دلایل محبت نکردن والدین به فرزندان سخن گفته و آن را به بوتۀ نقد کشیده است. در بخش دیگری از این کتاب به دلایل اثر نکردن محبت در فرزندان و پس از آن نیز به شیوه های مختلف ابراز محبت پرداخته است.

آزادی از نیازهای اصلی کودکانِ زیر هفت سال است. 
جلد سوم «منِ دیگرِ ما» به بحث آزادی و نقش آن در تربیت کودکان می پردازد. در این کتاب، دلایل آزاد نگذاشتن کودک از سوی والدین، یک به یک بررسی و مورد نقد قرار گرفته است. 
آثار آزادی و عواقب محدودیت هم از دیگر مباحث این کتاب است. 
از آن جایی که «منِ دیگرِ ما» بنا دارد به صورت کاربردی به بحث تربیت بپردازد، هنر آزاد گذاشتن کودک را در بخشی از کتاب با مثال هایی که برای والدین ملموس است، آموزش می دهد.

سبک زندگی مدرن بیش از آنکه با نیازهای کودک تطابق داشته باشد، با نیازهای او دشمنی دارد. 
از همین رو پیش از آنکه بازی هایی که با نیاز کودکان تناسب دارد، از یاد برود باید از آن ها سخن گفت و یادشان را زنده نگه داشت. 
جلد چهارم از کتاب «منِ دیگرِ ما» از سه بخش تشکیل شده: 
بخش اول به رابطۀ بازی با محبت ورزی می پردازد که می توان گفت عهده دار رابطۀ میان گزاره های رفتاری و موضوع این کتاب است. 
کم نیستند پدران و مادرانی که امروزه بازی بچه ها را جدی نمی گیرند. چرایی این بی اعتنایی موضوع بخش دوم است. 
در بخش سوم هم به ویژگی های بازی مفید پرداخته شده است.

ضمیمه جلد چهارم، کتاب بازی بازوی تربیت است که در آن 140 بازی برای کودکان در سنین مختلف به تفکیک سن آموزش داده شده است تا والدین با بازی های مختلف آشنایی کافی را داشته باشند.
کتاب بازی بازوی تربیت در دو بخش «مرحله شکل گیری توانمندی ها» و «دوره ی کامل شدن توانمندی ها» حاوی 140 بازی از دوران نوزادی تا دوران نوجوانی است؛ بازی هایی که در فرهنگ بومی کشورمان رواج داشته؛ اما آرام آرام به دست فراموشی سپرده می شوند. 
این کتاب از این نظر جذابیت دارد که با اینکه در آن حرفی از بازی های رایانه ای که امروزه اکثریت کودکان را مشغول کرده به میان نیاورده، اما توانسته بازی هایی جذاب و تحرک آوری معرفی کند. این بازی های قدیمی و سنتی که به گفته ی نویسنده، هم فکر بچه ها را به کار می اندازند، هم جسمشان را به تکاپو، هیچ آسیبی ندارند؛ نه کودکان را تخیلی بار می آورند و نه جمع گریزشان می کنند.

نویسنده در قسمتی دیگر از کتاب از والدین گلایه می کند و می گوید:
«برخی از والدین به اشتباه گمان می کنند بازی بدون اسباب بازی برای کودکان جذابیتی ندارد؛ در واقع به دلیل اینکه بازی برای خودمان جذاب نیست، فکر می کنیم که کودک هم از این بازی لذت نمی برد؛ اما حواسمان باشد که ما وارد دوره ی بزرگسالی شده ایم. بسیاری از کارهایی که ما را خسته می کند برای کودک بسیار جذاب است.»

موضوعات مطرح شده در جلد پنجم این مجموعه عبارتند از: یادداشت پزشکان بر این کتاب - جایگاه نگاه در تربیت - پیامدهای جسمی تلویزیونی شدن - پیامدهای تربیتی تلویزیونی شدن - دلایل تلویزیونی شدن خانواده ها - برای پیشگیری و درمان تلویزیونی شدن چه کنیم؟

پنج جلد بودن این مجموعه یکی از نقاط قوت آن است، چراکه مطالعه ی یک کتاب سبک و کم حجم بسیار ساده تر از در دست داشتن یک کتاب سنگین و حجیم است؛ تعداد صفحات هر جلد نیز بستگی به اهمیت موضوع آن جلد دارد که به طور میانگین هر جلد 200 صفحه دارد که به علت مهم بودن موضوع جلد پنجم (نقش تلویزیون در تربیت فرزند) این جلد در 400 صفحه چاپ شده است. شما می توانید هر جلد از این مجموعه را تنها با اختصاص روزانه 2 ساعت در طول یک هفته مطالعه کنید. و البته که تربیت فرزندمان بیش تر از این ارزش وقت گذاشتن دارد.

همچنین این کتاب از کسالت آور بودن اکثر کتب تربیتی و تئوریک بودن آن ها به دور است، زیرا در هر بخش پس از بیان موضوع و توضیح آن، داستان واره ای جهت ملموس کردن آن موضوع قرار دارد که موجب جذابیت کتاب شده است.

این کتاب توسط دکتر غلامرضا باهر (متخصص اطفال، از شاگردان دکتر قریب)، دکتر سید جلال حسینی (بورد تخصصی مغز و اعصاب)، دکتر شیرین معلمی (فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان)، دکتر محمد سرو دلیر (فوق تخصص الکتروفیزیولوژی و پیس میکر) با درج یادداشت هایی مورد توصیه قرار گرفته است.

گزیده کتاب:

«وقتی که نام کتاب “من دیگر ما” را انتخاب می کردم، همه در این اندیشه بودم که به مخاطبم بگویم فرزند را تافته ی جدابافته ای از خویش ندانید. تا وقتی که فرزند در نگاه شما موجودی جدا از شما تعریف می شود، انگیزه ی کافی برای تربیت او نخواهید داشت؛ اما وقتی که فرزند خود را خودتان دانستید (دقت کنید: خودتان؛ نه از خودتان) وقت گذاشتن برای او را وقت گذاشتن برای خویش می دانید. رشد او رشد خودتان و پس رفت او را عقب ماندن خودتان حساب می کنید.»

"باید کودک شد. راه همین است. من هنوز باور نکرده ام کوچک بودن کودکان را. 
کودکان به اندازه آسمان پهناورند. 
این ماییم که کوچک شده ایم. باید کودک شد...
راه بزرگ شدن ما از جاده کودک شدنمان می گذرد.
کودک که شدیم، می فهمیم بازی های کودکانه چقدر بامعناتر از بازی های ما بزرگتر هاست.
چه اندازه صداقت دارند این بچه ها که کارهای خودشان را بازی می نامند؟
و چه بهره ای از صداقت داریم ما، که بازی هایمان را جدی ترین کارهای روزگار می دانیم؟!